Zinkend in mijn waterland

wil melker

 Ik heb je aan mijn vork geregen
 neptunus is de naam en jij mijn faam
 grijsgroen was je kabbelend verlegen
 maar nu verstik ik je bij volle maan

 je koos de vrijheid langs de vlakke kusten
 bruiste je woede op de harde rots
 op jouw gedein konden de schepen rusten
 orkanen zweepten je tot woeste trots

 we vochten tot de laatste sterren doken
 meegaand gevoel weerstond gezond verstand
 uiteindelijk ben je toch door gebroken

 ik schreeuwde zinkend in mijn waterland
 nooit hebben we de ramp besproken
 de redding hadden we in eigen hand