«»
In barsten die je toont
ik heb je nooit
zien lachen in de
barsten die je toont
wel wuiven jonge planten
je verlangen en je droom
leg mijn handen
op je warme steen
de zon kust er de uren
de nacht valt rauw
en straalt immense kou
ik voel je
scheuren als je koelt
de zaden dwarrelen
naar de plek die
jij geopend hebt
je glooit het naakt
tot hellingen waar
wilde bloemen bloeien
vult dalen met het gruis
waar leven op kan groeien
je sprak voor ik
geboren werd met
het rotsvaste vertrouwen
nu fluister je met wind dat
ik je vlakte kan bebouwen
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 17-02-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
wil melkerActief sinds: 07-02-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘In barsten die je toont’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.