Het zwart van de ravijnen

wil melker

 ik zag je bergen kleurig landschap glooien
 je rots onzichtbaar in ver perspectief
 ik voelde het verborgene in plooien
 maar had het zonlicht en je geuren lief

 ik zag je water vallen langs de breuken
 het zwart van de ravijnen donker diep
 golven moesten vaak een uitweg beuken
 als jouw rivier haar stroomgebied verliet

 je passie moest ik los van liefde weken
 was weggestopt in jaren jeugdverdriet
 te lang is alle onrust gladgestreken

 ik had je moeten houwen uit graniet
 je koppigheid in pijnen moeten breken
 maar nog altijd heb ik je waanzinnig lief