Een kind dat groeien kan

wil melker

 je streelt wolken
 geselt buien
 dwarrelt bladeren
 fluit langs puien

 want je bent de wind
 een kind dat groeien
 kan tot een orkaan
 als jij je eens laat gaan

 je speelt met regen
 omdat vallen pijn doet
 smelt de hagel
 troostend op het land

 schuimt de golven af
 hun beuken strandt
 in eeuwige getijden
 en verloopt in zand

 je drift in vlagen
 schuurt langs duinen
 en vindt luwte in de
 tuinen van de stad

 ongrijpbaar in de tijd
 de lucht was leeg
 en nu weer vol geluiden
 van geboren worden