«»
Witte wieven
stromen spinsels
vernevelen in witte wieven
druppen langs lentetakken naar de grond
in de schoot
van een smachtende aarde
die verdroogt in de schrale noord ooster
weer hebben mijn handen
de kou niet verjaagd die
de bloesem met weken vertraagt
zie hoe het leven
in knoppen verwelkt
zonder dat het ooit vruchten draagt
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 16-02-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
wil melkerActief sinds: 07-02-2014Informatie bij het gedicht:
02/04/2012 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Witte wieven’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.