Je gezicht weerbarstig

wil melker

 ik raakte je
 een rots waarin de tijd
 gebroken was
 je gezicht weerbarstig
 in het licht dat steen al
 eeuwenlang gekoesterd had

 je lijf pas opgestaan
 nog rankend uit het paradijs
 ogen die maar net
 hun schepping zijn ontloken
 lippen die nog nooit
 een woord hebben gesproken

 je stem verlost
 ons uit stil zwijgen
 parelt woorden die
 ik niet gevat kan krijgen
 je zinnen zingen zich
 een wonderschone melodie

 je lach brengt zon
 schijnt maan verschiet
 de sterren aan de hemel
 ben ik de eerste die
 je gaat ontmoeten of ben
 ik god nu aan het groeten