Lege hemel

Paul Duyvesteyn

De hemel is leeg, een zucht die stilte draagt,
de zetels leeg, ooit plekken van levendige gesprekken
De gouden Poort, een vage glinstering aan de horizon,
maar slechts zichtbaar na het beklimmen van de berg
Een berg die de geheimen van de wereld torst,
rustend op een eiland, verlaten als een vergeten droom

De Toegang staat open, zonder geluid, een mond zonder stem,
een belofte zonder woorden
Het pad erheen is gebroken,
vervaagd in tijd,
maar kan alleen hersteld worden
door diep in de aarde te graven,
waar wortels zich verstrengelen met herinneringen

Met stenen uit de diepte kan de weg geplaveid worden,
en wordt een deel van onszelf in de doorgang verweven
Door dennen te kappen kunnen bruggen rijzen,
takken gevlochten tot leuningen die ons steunen,
op de weg naar de Drempel