gevangenis

Moriarty

nergens heen kunnen in deze opflakkering,
vastgeroest zitten in dit aardse lichaam,
de taal van onszelf niet begrijpend; cellen
gemuteerd door ontelbare parasieten.

kwellende onrust in dit emotieloos harnas.
lichamen vol walging opwekkende humane
sappen: steeds snakkend naar god, de eeuwige,
de stille onbekende, de grote onzichtbare, jahweh.

narcisme: meer van onzelf houden dan van anderen,
echter waardering zoekend door diezelfde anderen.
culturele conditionering en anarchisme: bewuste en
onbewuste invloeden van buitenaf.

het dierlijke in ons verwerpend: een morele golf
van niet authentieke onoprechtheid smachtend
naar loepzuivere, glinsterende, onweerstaanbare
verlichting en oases van menselijke overgave.