vergane liefde

Moriarty

hoe zag jij mij? Ik weet
wel dat het een beeld
was maar toch, wat waren
je hersenspinsels over mij?

langs je lichaams-
openingen drong ik
binnen, rook ik je,
proefde ik je, voelde ik je.

samen het poppenspel
aanschouwend, zonder oordeel.
wij waren de enige realiteit,
tijdloos samen in ieder moment.

geen nood aan bestaansredenen,
ademen was feilloos, zuiver, eerlijk.
en de enige waarheid was het bloed
dat door onze aderen stroomde.

onze toekomst werd een duister
heengaan van jou: de klap was
verschrikkelijk en een dood vol
valkuilen erupteerde.

je bent altijd hier, overal.
een nephilim, krijsend in mijn
hart.