januari

Moriarty

water vloeit doorheen vlaanderens velden,
een zachte winter domineert
het zielloze drassige landschap.

tristesse, melancholie, geen sneeuw
en bruine tinten overheersen moeiteloos
de naar koude snakkende natuur.

paarden staan in de wei te grijnzen
en de takken van de bomen zijn kaal
van eenzaamheid.

ons kent ons in de vlaamse dorpjes.
arm vlaanderen, de kuddegeest viert
hoogtij, zingeving is hier abstractie.

gevoelens van liefde en schuldgevoelens
overwoekeren mijn valse, hypocriete,
geconditioneerde moraal.

bloed pompt door zeven biljoen aderen
en ergens op deze blauwe bol breekt
een duizendpoot een teen.

de immense nutteloosheid: hologrammen van
een lege, nietsbevattende, onverschillige
substantieloze machteloosheid.