Een lof voor het leven

Laura van Driel

In het groen van de stad verschoon ik mijn blazoen.
Ben niet langer van toen, geef mijn huid een gouden zoen van de zonnestralen die direct op mijn huis neerdalen.
Blonde kragen vragen om een nieuwe sage.

Begint het te dagen, dat je enkel hoeft te wagen.
Het gevoel komt van het doen, met je moed, niet moeten, fier en koen.
Padoem, padoem, padoem.
Dat is het ritme van je leven, laat je zweven boven gronden, 2 seconden, kijk niet om.
Zoem, zoem, zoem gaat de vlieger dan padoem.

Huppel tegen de wind en laat het vliegen als een kind, zo bemind, en benijd de eigenheid van de tijd van haar sage buiten sprij.
Een lof voor het leven van jou en mij.

Boompie, boompie in de stad, doorlaat de zonnestralen als fregat, in de stad straalt het groen op de voorgrond van de hemel, ronde lens om de aarde, blauwe bol maakt ons weer vol, om te leven onder zon op het land wat wij maken, interessant om te aanschouwen, hakken koppen van de gouwe, is de jouwe daar bestand, tegen de regen van de schippers aan de kant.

Het gaat erom, pom, pom, om de zon, het is alsof het altijd draaien kon, pompiedom, altijd met die traktor om, pom, pom, het gouden ei dat schijnt, voor jou en wij, kom, kom, volle soep met vruchtjes en vol groentebloed, homp met branden van de soep die hare klompjes lopen doet.