water

Geert Messelis

geluid is spaarzaam,
onderbelicht
de tijd schept hier daguerrotypes
stram in tijdloze beweegloosheid
ik hoor het slapen van de mensen
die in verbogen tijd
een andere tijd beleven

de bron van stilte laaft het hert
dat spaarzaam staat te drinken
van water, na een diepe slaap
van ondergronds bestaan

het hert verheft zijn hoofd en kijkt
ik sta, een zoutzuil in het woud
het kijkt me zo doordringend aan
alsof het iets wou vragen
dan rent het met een lichte tred
naar waar de horizon oplicht

het woud is kouder dan de nacht
hier eet en wordt gegeten
ik sta met lege handen
een prooi voor ieder wezen
dat mijn weg zou kruisen
maar kruisen doet geen een

ik kniel tussen de bomen
en wens me heel ver weg
waar de begane wegen scheiden
alleen een vlakte met de wind

geen mens is het hier de baas
alleen de stilte van verloren tijden
beheerst het felle landschap

ik ben een uitgedroogde steen
midden een lege bedding
tussen mijn spleten groeit een boom
er is nog water onder mij