met zijn allen zijn we reizigers

Geert Messelis

de wind fluistert
de stronken lichten op
en verlichten de gezichten
in de schemer
zijn er treden
wankel als een nieuw begin

de losse honden schreeuwen
naar de velden van hun waan
de dag ligt uitgeteld
langs het riviertje
dat glimt onder de koude maan
wanneer dempen de late vogels
hun zoektocht naar de zon
er is geen eindpunt aan ons reizen
ook al gaan we nergens heen
op de rug van de drie wijzen
lifte ik een eindje mee
het was geen koninklijk verblijven
en er was geen ster te zien