Ik moet nu echt de trein halen

Willem Bernardus Tijssen

Ik moet nu echt de trein halen;
maar ik kan de piano niet laten
staan. Die zwarte vleugel in menig
groot steedse stationshal, waarop
ik geneigd ben een vrolijk deuntje
op de toetsen aan te slaan.

Iets op het Amsterdamse centraal
station te mogen spelen; gedurfd mijn
klein gedroomde muzikaliteit met al dat
grote talent te mogen delen. Te Breda of
Nijmegen in de stationshal bij een NS-
vertraging nog wat buiten te spelen;
in afwachting van een Bonnie die instrumen-
taal of vocaal nog wat noten met mij zal komen
delen. Of te Utrecht bij een gestremd NS-reizigers-
verkeer het publiek te kalmeren met het spelen van
een 'sorry seems to be the hardest word'; en na af-
loop van het spel te bedanken met een 'tot een
volgende keer'.

Ik moet nog steeds mijn trein halen, maar ik zie
op doorreis die zwarte piano staan. Ik zal op
dat krukje er achter plaats gaan nemen, en zal
geen vergeefse reistijd aan mij voorbij laten gaan.