hoor ik toch mijn adagio

wil melker

ik speel piano
maar mijn vingers
zijn te grof om zwart
en wit apart te raken

klink grijs in
treurmuziek omdat mijn
stemming dat vaak eist terwijl
handen toetsen overspelig maken

in zwart-wit gepaard
slaan hamers hun staccato
niet fijn besnaard
hoor ik nu mijn adagio

versla de brede banen rust
een achtergrond die zucht
accoorden die toch ongewild
mijn diepst gevoel verklanken

als ik klavier
verschijnen noten op papier
die mij weer vrolijk maken, ik hoop
dat deze melodie ook jou zal raken