«»

Het verdrongen ego

Een jongeman was op een dag volkomen alleen en gedesoriënteerd. Hij was veelal op een plek waar het licht hem niet kon bereiken. Hij zag zijn reflectie overal waar hij keek. Al dat men hem aanpraatte vormde wat hij was. Het was zijn enige zekerheid. Geheel geobsedeerd door wat er van hem was geworden, bewonderde hij zichzelf. Echter, waar rook is is vuur, en waar het gros van het volk zich bevind ook, was hij van mening.

Geen dag ging voorbij zonder dat de jongen zichzelf bevredigde en zijn grootheidswaan uitvergrootte.

De jongen was lief. Hij deed werkelijk alles om het zijn medemens naar de zin te maken.

Er gebeurde iets opmerkelijks. Hij kreeg plotselinge gedachtes binnen.

“Schoonheid is onconventioneel,” zei zijn intuïtie hem.

“Uw eigenheid siert u, het siert ons allen voor zich.”

“Alles waar ik naar verlang is vreugde, en vrijheid in mijn expressie. Mijn omgeving heeft toch wel het beste met mij voor?”, vroeg de jongen.

“Ieder mag overtuigd zijn van zijn eigen realiteit,” antwoordde zijn intuïtie. “Echter, stukjes eigenheid inruilen, zal uw zelfverzekerdheid doen verdoezelen.”

“Vernietig uw spiegels en maskers. Koester het eigenen,” zei zijn intuïtie hem. “Wees uw absolute zelf en schaam u niet, als u mij wilt behouden en u naar behoeven wilt leven.”

Naar mate hij onafhankelijk leerde zijn, zag hij zijn onzekerheid verdwijnen.

Zijn littekens kwellen hem niet langer meer. Hij leeft dolgelukkig en geniet van het leven en de mensen. Hij leert van hen, zo vindingrijk als zij van hem. Als in een grenzeloze harmonie.