Ode aan mijn schoonmoeder

droomster

 Jou droeve ogen en
 je wanhoop doet mij pijn,
 als je mij verteld hoe jouw leven
 werken en verdriet verlopen zijn.

 Heel veel heb je van jezelf gegeven,
 eigenlijk wel iets te veel misschien
 nu ziek: leukemie
 langzaam begint het aan je te vreten
 Nu zeg je, ja ik ben mezelf altijd vergeten.

 Nu pas denk je terug aan een zware tijd
 je stem is soms vervult van bitterheid.
 Ik weet dat je de moed hebt opgegeven
 wat betreft je eigen leven.

 Ik kijk je aan terwijl je zachtjes grient,
 en bid dan zachtjes, schenk deze vrouw
 een einde die zij heeft verdient.