Het tijdelijk moment

wil melker

 jij groeide
 kaarsrecht
 naar de hemel

 twee zijtakken
 als oogst van
 leven samen delen

 ik stond
 in dezelfde grond
 tot de zon ons vond

 maar botte uit
 in breedtegroei
 zonder snoei

 jouw hemel
 kon ik niet bereiken
 wilde bij de aarde blijven

 haar omarmen
 en mezelf warmen
 aan het tijdelijk moment

 zo rechtlijnig
 was je pad dat jij
 het aardse al snel vergeten was