Als ooit...

Fred Meeder

Als ooit…
Als ooit de zee ons land zal overspoelen
en een tsunami vluchtelingen komt op gang,
dan zullen allen zich ontheemden voelen.
De ouders radeloos, de kinderen doodsbang.

De storm houdt aan. Het water blijft maar stijgen.
Het regent onophoudelijk en het is guur.
Men schreeuwt het uit of blijft apathisch zwijgen
En zoekt vergeefs beschutting bij een schamel vuur.

Gedwongen door de nood trekken zij verder
op zoek naar mededogen en geborgenheid,
als een miljoenenkudde zonder herder,
gegeseld door de storm op weg naar veiligheid.

Maar eenmaal bij de landsgrens aangekomen
wacht hun een hek, een nors kordon of prikkeldraad,
een keerwal tegen vluchtelingenstromen.
De buren achten zich tot bijstand niet in staat.

Want zeg nou zelf, hoeveel zou dat niet vergen
aan voeding, kleding, zorg, behuizing en zo meer?
Waar zouden zij die stakkers moeten bergen?
En draagvlak is er ook al niet mevrouw, meneer.

De schadepost is nauwelijks te schatten,
zoals aan onze Wirtschaft of laïcité.
Enfin, die lui zijn eigenlijk maar ratten,
zojuist ontkomen aan een zinkend schip op zee.

Dus waarom zouden wij ons moeten storen
aan zoekers naar geluk en lieden zonder werk.
Er zit niets anders op. Zij zijn voorgoed verloren.
Want solidariteit is uiteraard beperkt.

Als ooit de zee ons land zal overspoelen
Dan sleurt zij minstens heel de Randstad met zich mee.
Dan blijkt wat velen onder ons bedoelen:
‘Crepeert u allen maar. Wij groeten u. Houzee.’