haar zegeningen

Geert Messelis

verzengend was de brand
die je achterliet
je was woestijn geworden
mijn voeten schroeiden
ik moest verder
kon nergens blijven
want dan vatte ik vlam
soms spookte je aan de rand
strekte je arm
naar mijn hand
maar jij ging verder
kwam terug
verdween tot er geen terug meer was
we waren ver voorbij de laatste kans
toen zelfs verdriet bestierf
wist ik
het maakt niet uit
voor iemand door het vuur te gaan
de liefde komt, de liefde gaat
ze speelt blindemannetje
met ons leven
ze gaat haar eigen wegen
we kunnen haar alleen maar ondergaan
want wie zegt nee
tegen de lokroep van het leven
Pandora's doos gaat weer eens open