In de hangmat van de middag

Zywa

De mensen op straat
maakt het niet uit
dat ik naar hen kijk
of ik besta

er is geen noodzaak
die me vooruithelpt
voorbij het raam

wachtend het wachten
moe, terug in de stoel
terug in de tijd

verdwalend in mogelijkheden
van oude zomerse verlangens
door jou aangeraakt te worden
terwijl het paard snuift

jouw onschuld
onbewust en onaangeraakt
door mijn fantasie

jouw verveling
die vrouwen verleidt
en mij wakker houdt

terwijl ik schriften vol gedichten
herschrijf om ze te laten proeven
door jouw blozende lippen
in de hangmat van de middag

Maar dat wil ik niet meer