Heuvel
Wanneer jij schijnbaar achteloos
de handen mannelijk in de broekzakken
je weg naar de heuvel koos
braken onder jouw hakken de takken
Dan dacht je steeds expres
dat ik er ditmaal niet zijn zou
jouw "vlasblonde prinses
van wie ik hou"
Jij deed mij in bed stilletjes huilen
ofschoon ik jou maar hoefde te zien
om mijn tranen voor een lach te ruilen
en mij in een ommezien
blij en licht te voelen
gewoon omdat jij er was
iedere avond, om je te verkoelen
op jouw heuvel, in het struikgewas
Een keer op een avond
nam ik jouw hals in mijn handen
en zoende je langdurig op de mond
mijn spitse tong tegen je tanden
Mijn lome vingers streelden langzaam
jouw witte maar warme wangen
Een lichte gloed lauwerde mijn lichaam
vervulde ons met schaamte en nameloos verlangen
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 09-05-2018
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Zywa (Actief sinds: 25-04-2018)
Informatie bij het gedicht
Naar het verhaal "Terugkeer naar Atlantis" (1953, Hubert Lampo); bundel Het Grote Geheim
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Heuvel’ van Zywa zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.