Naar de hemel

Zywa

We hinkelen naar de hemel
Bij ons is dat de honderd, drie
huizen ver, maar gooien mag
vanaf elke lagere nul

Een potje duurt de hele dag
met pauzes als mama komt
om ons te verwennen op een kleed
naast de baan en ze verhalen vertelt

van het zwemmen in de binnenbocht
van de rivier en de stoere jongens
die om het snelst de schepen aantikten
en druipend op haar kwamen zitten

dreigend haar te zullen verdrinken
als ze dat zou verklikken – nee, nee
ze beloofde het, zowaar ze maagd was
en ze bezegelde het met een kus, en

nog een, als ze de jongen leuk vond
Papa was de liefste: hem hield ze
net zo lang vast tot hij op haar viel
rood werd en niet durfde op te staan