Mist

TempIsland

Dromen vervliegen zodra je je ogen opent. Als optrekkend mist verdwijnen ze zo snel dat je haast niet kunt geloven dat ze ooit hebben bestaan. Tenzij die dromen over jou…
Die blijven net lang genoeg hangen om genoteerd te worden, om nooit meer te vergeten. Nochtans was het weer even geleden dat ik aan je moest denken. Telkens ik je dreig te vergeten, komen die dromen tevoorschijn.
Iedereen was er deze keer bij, mijn vader en de kindjes en we waren onderweg naar jou. Meestal maak ik je mee als in een bubbel, ik kan je zien en horen, maar je nooit aanraken.
“ Dit is waarom wij niet konden zijn.” Zei je, wijzend op jezelf. Je was volledig uitgedost als een vrouw. Je liep wat onvast op je torenhoge hakken en je make up was niet geslaagd, maar dat maakte niet uit. Je straalde een zelfbewustzijn uit die je deed gloeien, je was compleet tevreden met wie je me toonde.
En op de één of andere manier was ik snel over mijn schok heen, je zo zien was dat ontbrekend stukje dat altijd knagend aanwezig was geweest.
“ Dit is de dus reden, zei je nogmaals. En toen werk ik wakker, schudde verwart mijn hoofd en stond op. Het beloofde een mistloze dag te worden.