INLOGGEN
«»

Ravijn

Ik sta op de rand van een ravijn met mijn ogen dicht.
Een ravijn vol van liefde, hoop, angst en verraad.
Iets in mij zegt spring in het diepe, maar ik durf het niet.
Een ravijn, zo mooi als de liefde.
Verstikkend, verslavend, tot over je oren verliefd. Het grijpt je vast en laat je niet meer los.
Zóveel van iemand houden, dat liefde een synoniem wordt voor angst.
Angst voor het onbekende, angst voor verraad.
Angst voor verliezen, vergeten en verlangen.
Ik sta op de rand, niet wetende wat te doen.
Hier is het veilig, geborgen. Geen pijn en geen angst, maar ook geen liefde.
Ik zal moeten springen en vertrouwen.
Vertrouwen dat de liefde mij ook lief heeft.
Vertrouwen op de ander, vertrouwen op mezelf. Hoe hard ik ook val, ik zal verder zwemmen.
Ik ken de stroming niet en weet niet waar het me zal brengen, ik ben bang pijn te hebben, verraad te kennen maar ik verlang lief te hebben.
De liefde ervaren zo pijnlijk mooi als die is.
Ik doe mijn ogen open en ik spring.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 13-06-2017

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Sophie
Actief sinds: 13-06-2017Informatie bij het gedicht:

13-06-2017. De liefde die zo mooi kan zijn maar tegelijkertijd zoveel risico met zich meebrengt. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Ravijn’ van Sophie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.