liefde in tijden van ironie

Geert Messelis

prinses, laat me nog even dwalen
over je naakte huid

het is het smelten
door ongekend beschermd voelen
de heuvel van je buikje
maakt me buiten zinnen
jouw zachte armen
raken
me dieper dan mijn huid

ik mis je zo
mijn koningskind
mijn luchtkasteel

envoi: prins stuur me voor het einde
al was het in een droom
een vleug van haar bestaan

P.S.:maar plaats me daarna in de vrieskast
want anders wordt het schrapen
van monsieur Blanc tussen de lakens