het zingen van de maan

Geert Messelis

de schaamte van de horizon
verdwijnt tussen de kaken
van het naar licht happende duister

de aarde ligt zwijgend in de schemer
die oplicht aan de hemel
met het wassen van de maan

wij zoeken zoals ieder ander
vertroosting in bijeenzaamheid

de vegen van albast
op je gespannen huid
hebben de maan gevangen
die je oplicht met zijn honing

ik ben bevreesd jou aan te raken
de droom te doen vervagen
je bent een licht in duisternis
die met haar stralen
mijn horizon oplicht
en me laat verhalen
van dingen die te mooi zijn
van mensen die verhalen
beschermd door het stralen
van hun ingekeerd gezicht