«»
een regenachtig perron.
Daar was het dat onze romance
begon. Mijn trein arriveerde
en ook jij stapte in.
Een prille liefde vond zo zijn
eerste begin. Het lijkt een sprookje
en toch is het waar. Het eerste gezicht
ziet in de liefde geen gevaar.
Tussen jouw lakens lagen wij.
Jouw warme liefde was genoeg
voor mij. Jij vlijde jouw lichaam
dicht tegen het mijne.
Een groot geluk was jij tussen al
het kleine. Jij leek mijn antwoord
op de ware trouw; hetgeen een man
vaak zoekt in een vrouw.
Begrepen wij elkaar onvoldoende,
of misschien te snel?
Of bepaalde het leven met eigen
regels ons liefdesspel.
Ons geluk was een geluk van kleine
dingen; maar ook kleine harten hebben
grote zinnen. Onze zinnen waren zinvol
en heel vaak fijn, tot kleine harten
breken om onbegrepen pijn.
Wat was de reden, dat ons pril geluk
veranderde? Was het onbegrip uit gebrek
aan woorden? Wij wisten dat om van elkaar
te blijven houden een relatie dient
te berusten op wederzijds vertrouwen.
Mijn woede is machteloos, mijn denken
verstard. Wat achterbleef is eenzaamheid,
een lege plek in mijn hart.
Ik hield van jou in blind vertrouwen.
Ik wist onvoldoende; ik wist niet genoeg.
Misschien kwam jij daarom wel veel
te vroeg. Ik nam afscheid van jou op
hetzelfde perron. Met de trein verdween
jij achter mijn horizon.
Passie perron
Ik zag je voor het eerst opeen regenachtig perron.
Daar was het dat onze romance
begon. Mijn trein arriveerde
en ook jij stapte in.
Een prille liefde vond zo zijn
eerste begin. Het lijkt een sprookje
en toch is het waar. Het eerste gezicht
ziet in de liefde geen gevaar.
Tussen jouw lakens lagen wij.
Jouw warme liefde was genoeg
voor mij. Jij vlijde jouw lichaam
dicht tegen het mijne.
Een groot geluk was jij tussen al
het kleine. Jij leek mijn antwoord
op de ware trouw; hetgeen een man
vaak zoekt in een vrouw.
Begrepen wij elkaar onvoldoende,
of misschien te snel?
Of bepaalde het leven met eigen
regels ons liefdesspel.
Ons geluk was een geluk van kleine
dingen; maar ook kleine harten hebben
grote zinnen. Onze zinnen waren zinvol
en heel vaak fijn, tot kleine harten
breken om onbegrepen pijn.
Wat was de reden, dat ons pril geluk
veranderde? Was het onbegrip uit gebrek
aan woorden? Wij wisten dat om van elkaar
te blijven houden een relatie dient
te berusten op wederzijds vertrouwen.
Mijn woede is machteloos, mijn denken
verstard. Wat achterbleef is eenzaamheid,
een lege plek in mijn hart.
Ik hield van jou in blind vertrouwen.
Ik wist onvoldoende; ik wist niet genoeg.
Misschien kwam jij daarom wel veel
te vroeg. Ik nam afscheid van jou op
hetzelfde perron. Met de trein verdween
jij achter mijn horizon.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 12-07-2016
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Willem Bernardus TijssenActief sinds: 02-03-2015Informatie bij het gedicht:
Schrijver: Willem B. Tijssen Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Passie perron’ van Willem Bernardus Tijssen zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Liefdesgedichten (over liefde)
Nieuwste gedichten
|
Best beoordeelde gedichten
|
Populairste dichters
|