Koester haar schone

Verkruissen

Koester de weerspiegeling.
Haar die ik zie in de spiegel.
Kijk naar haar haren.
Kijk naar haar lach.
Ik zie een schone dame die me aanstaart.
Haar ogen zo groot,
Ze ziet haar schoonheid.
Als een ander haar daarop wijst,
Kleuren haar wangen rood.
Zo verlegen als ze oogt zo zeker is ze hier.
Voor de spiegel.
Zo mooi als ze is.
Ik zie een dame die eigenlijk niet weet hoe mooi ze is.
Vergelijken met andere vrouwen.
Allemaal even schoon.
Allemaal even mooi.
Zo onzeker als ze is ziet ze hun schoonheid wel,
Maar haar eigen niet.
Als ik haar zie, zo mooi, zo zacht, zo kwetsbaar.
Een dame die niet weet wat ze met mannen doet als ze speelt met haar haren.
Een knipoog zegt genoeg en zal menig man stapel verliefd maken.
Haar schone gezicht.
Haar manier van doen.
Zo wonderbaarlijk mooi.
Kijk naar zichzelf in de weerspiegeling van de etalage ramen,
Zit me haar goed, zou ik een goeie indruk maken.
Als een jonge man dan langs loopt haar aanstaart en denkt wat is ze mooi.
Denkt zij in gedachten, ik zou nooit bij hem een kans maken.
Terwijl hij haar zag als de mooiste vrouw wie hij die dag zag.
Ze piekert en onderschat haar kracht.
De kracht van de schoonheid van haar lacht.
De kracht van de manier waarop ze denkt boos te kijken,
Eigenlijk schattiger overkomt dan dat ze had verwacht.
Als je haar voor het eerst zag,
Arroganter had verwacht.
Haar perfecte oogopslag.
Haar perfecte rood gloeiende wangen.
Vanbinnen veel zachter leek te zijn dat wat je aan de buitenkant zag.