ik streel de striemen

wil melker

ik streel de striemen
die ik maak
trek toch de banden
harder aan
om pijn te kleuren

gebonden aan
verdwenen jeugd
het ranke lijf dat boeide
gloeide van besef
van wat verboden was

borsten die nooit
iemand zag omdat
ze in je eigen ogen
niet hebben gemogen
onraakbaar ingepakt

ik streel ze
tegen wil en dank
met tederheid gevangen
ze reiken naar mijn hand
in donkerrood verlangen

ik breekt de boeien
van je lust, laat passie
zwoeler geuren, overgave
schept geen rust, genot
gaat alle banden scheuren