en nooit genoeg kan ik het zeggen

sunset

op het loopvlak van voetzolen
blijft een lachen hangen
heb jij tijdens het wandelen
alle dijken van mijn binnenwaters
geopend, verdorde oevers bevloeid;
jouw stem ankert in mijn buik

’s zomers leg jij zonnen en bloemen
op mijn borst; bont zwaluwen
die uit jouw ogen opstijgen
en in mijn mond landen
voeren mij wanneer de stroom
opgedroogd is, ik ‘t kaf verzamel