die andere

loretta

Hoe komt het dat een enkele blik mij de adem kan benemen?
Een glimp van je gezicht mij laat wegdromen?
De gedachte aan jou mij een week onderhoudt...
Hoe komt het dat een glimlach mij laat vergeten wat ik heb?
Een gezin, kinderen, een man.
De dagelijkse sleur en realiteit smelt weg. Ik fladder naar een wereld waarin ik weer vrouw ben.
Beheerlijk en gewild.
Niet langer meid, chauffeur, secretaresse, kledingdeskundige, kok, manusje-van-alles.
Jij spreekt niet. Ik vraag niet.
Jij weet niet en ik vertel niet.
Ik zeg niet dat ik iets voel... een tinteling,
een sprankeling,
een plotseling ontwaken.
Alsof ik jarenlang bedolven lag onder een dikke laag ijs en eindelijk uitgebroken ben.
Ik weet dat ik weer terug moet gaan. Daar naar mijn ijspaleis. Waar dagelijkse taken wachten en ik weer transformeren moet van vrouw naar huisvrouw.
Van beheerde naar genegeerde en alles weer voorbij zal zijn.
Ik weet dat wij elkaar nooit meer treffen zullen in de toekomst. Dat jij vergeten zal dat ik ooit jouw weg gekruist heb en mij verwarmt heb aan je lach.
Maar op dit moment geniet ik nog.
Koester heel voorzichtig jouw vonkende vlam.