Warmte van omhelzen

wil melker

een pleintje met
twee winkelstraten
een man die zong
de strooien hoed
en mensen die zich
aan hem vergaapten

geen sjofel type
maar een geschoolde stem
zong over haar en hem
gebroken door een scheiding
diep sneed zijn pijn
in een klassieke timing

de melodie met
liefdevolle nostalgie
tekst uit zijn verleden
het leek alsof
mijn vaders handen zo
op mijn schouders gleden

ineens kwamen de tranen
terwijl applaus weerkaatste
voelde ik zijn armen
in een knuffel om me heen
de warmte van omhelzen
toch was ik moederziel alleen