Telkens dooft het pluralisme

elze schollema

het kenmerk van een naakt verlangen
dat taalkundig mij verziet in liefde
weliswaar met afgebroken zinnen
plaatst ons samenzijn
tussen houten pilaren

buigzaam zoals de nacht
riekt naar stilstaande uren die
sober doch kwetsbaar de repen
maanlicht versmallen speurt
mijn domein naar eenvoud

een eenvoud zonder sporen
die wijzen naar nieuwigheden

we dragen deze zomerlente
in onze handen, zaaien begrip
waar liefde is gedoofd en spelen
het spel met woorden
en zinloze gedachten