hoe lief

elze schollema

hoe lief ik jou nu de lente leeft
en het terras groen uitgeslagen
door het plagend mos zichzelf
verwijdert nu de stappen smoren
in het gebed van ijzige wolken

het lijkt kathedraals, de silhouet stompig
geworteld in de aarde
terwijl het verschoven
millennium zich spietst in eeuwigheid

besef van tijd is de rust van het moment
het verdwijnt zoals de vloed haar
kinderen baart in een onderhuids verlangen