de verwondering nabij

elze schollema

wat kan ik nog schrijven
nu de wind me voortduwt
en de houthakker in mij
heeft verwond, geen kruin
die mij nog schaduw biedt

slechts mijn bast is nog verankerd
in de valwind die mijn boeg dreigt
te breken in het aanstormend tij,
tij kan helen tij kan breken

het onherbergzaam geklaag, de weeklank
van dit lied, het verliezen van de niet
gedroomde dromen en het laken
dat steeds kreukelt

liefde die steeds maar lieft, liefde
die me raakt, maar ook deze liefde went
en het is de aanraking die me plaagt, och
mijn hart is de verwondering nabij