Ongekende euforie

Joris Olivier

Ik kuste haar met passie vol vuur,
Verdronk in de diepte van haar ogen,
Deinde op d’golven er niet om logen,
Geraakte erdoor gans overstuur.

Ik dreef weg op wolken van geluk,
In een euforie, ongekend,
Door ’t zicht zij mij bood verwend,
Ik was van haar verrukt.

Ik wilde deez euforie eeuwig dure,
Nooit voorbij zou gaan,
Opgesloten blijft binnen muren,

In ’t licht van de maan,
Bloed verhit door liefdesvuren,
Vergetend eerdre traan.