Roos

JanLucas van der Woude

Met grote passen liep hij,
verblind door koude sterrenpracht,
struiklend naar de vroege morgen.
Achter de grootse nacht
ligt het gouden licht verborgen.

Vallend over stronkend hout
hijgend nu,
hij is reeds oud,
ziet hij het einde van zijn werken.
Het laatste blad, het laatste woord.
De natte dauw verbindt de witte berken
van het stille bos dat hem behoort.
Hij zal nog eenmaal moeten schrijven,
schrijven in een lichte taal.
Dat laatste woord moet immers blijven!
Hij liep zo ver hij kon.
Dan vlijt hij neer. Hier eindigt zijn verhaal
Wachtend op de eerste zon
Is hij roerloos stil gebleven

Dan, met de eerste zonnestraal
heeft hij haar naam
- mijn Roos -
in het zand geschreven