Tuintje in mijn hart

Vincent Oostrijck

TUINTJE IN MIJN HART

Ze is het tuintje in mijn hart
Het tuintje van mijn hart
Waar ik haar steeds ontmoet
De mystieke dame
Met de reebruine ogen
De mysterieuze dame
Die ik de mijne noemen mag

Ze heeft dat prachtige
Dat raadselachtige
Van een sensuele zigeunerin
Uit het donkere Roemenië

Een verleidelijke waarzegster
Met haar zwart geverfde ogen
Die diep in je ziel staren
En dwars door je heen kijken

Je kunt je niet verstoppen
Niet voor haar blik
Je hebt geen geheimen
Niet voor haar

Niets blijft verborgen
Je bent een open boek
Een slaaf van de liefde
Vrijwillig en gewillig
In haar liefkozende armen

De weegschaal balanceert
Voor altijd en eeuwig
Tussen goed en kwaad
Tussen hemel en hel
Tussen liefde en haat

En dankzij haar
Ben ik een beter mens
Een completer mens
Meer dan ik ooit was
Of ooit nog zal zijn

De legpuzzel voorbij
Geen labyrint meer
Om in te verdwalen
Geen kind verdwaald
In een groot sprookjesbos

Niet langer verloren
Op slingerende levenspaden
Behalve dan misschien
In haar mooie ogen
Tussen haar lakens

Het tuintje in mijn hart
Op zeven hoog
Waar de bloemen zich tonen
In allerhande kleuren
Zonnebloemen schieten uit
Klimop klautert tegen muren
Bessen en bramen groeien
Aan takken en ranken

Warme poezenkinderen spelen
Hete koffie wordt gedronken
En een zanger die ons toezingt
Dat vanavond alles goedkomt

Ook het leven zegt ons
Dat het goedkomt
Ik zeg jou eveneens
Dat het goedkomt
In de ondergaande zon
Als de avond langzaam valt
Komt het goed

De avond valt
Behoedzaam en teder
Over onze levens
Over ons samenzijn
Op de zevende etage
Van een flatgebouw
In een grote stad

Hier in het tuintje van mijn hart
Zijn wij vanavond wederom
En voorgoed samen