Een tikkeltje bravoure

wil melker

een tikkeltje bravoure


het gelige licht
viel op je gezicht
waarin ogen sprankelden

sluik haar
verwaaide naar een kant
gerestyled door je hand

je lachte met
een tikkeltje bravoure
in jeugdig nonchalant

je stem had
het vrolijke timbre
met een zacht warme kant

je twijfelde in haast
aarzelde keek achterom
rechtte je rug en was weg

jouw verschijning
heeft een levensgroot
hiaat in mijn ziel blootgelegd

ben nog van mijn stuk
door zoveel geluk heb ik jou
niet eens naar je naam gevraagd


wil melker
26/02/2017
www.wilmelkerrafels.deds.nl