Tot jij versteende
lang deelden we
de bergen samen
kiezelden op
helling en vallei
onderscheid
kenden we nauwelijks
wij kwamen van
dezelfde rotspartij
tot jij versteende
in gedachte roem
stilstond als huis
en mij tot gruis benoemde
nog zeil ik
keer op keer
kaats tegen de spiegel
van het laaggelegen meer
waarin de schaduw
van jouw donker en
hooghartig haten de
rimpelingen hoger maken
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 27-04-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Tot jij versteende’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.