INLOGGEN
«»

Tot jij versteende

lang deelden we
de bergen samen
kiezelden op
helling en vallei

onderscheid
kenden we nauwelijks
wij kwamen van
dezelfde rotspartij

tot jij versteende
in gedachte roem
stilstond als huis
en mij tot gruis benoemde

nog zeil ik
keer op keer
kaats tegen de spiegel
van het laaggelegen meer

waarin de schaduw
van jouw donker en
hooghartig haten de
rimpelingen hoger maken

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 27-04-2015

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

wil melker
Actief sinds: 07-02-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Tot jij versteende’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.