«»
de bergen samen
kiezelden op
helling en vallei
onderscheid
kenden we nauwelijks
wij kwamen van
dezelfde rotspartij
tot jij versteende
in gedachte roem
stilstond als huis
en mij tot gruis benoemde
nog zeil ik
keer op keer
kaats tegen de spiegel
van het laaggelegen meer
waarin de schaduw
van jouw donker en
hooghartig haten de
rimpelingen hoger maken
Tot jij versteende
lang deelden wede bergen samen
kiezelden op
helling en vallei
onderscheid
kenden we nauwelijks
wij kwamen van
dezelfde rotspartij
tot jij versteende
in gedachte roem
stilstond als huis
en mij tot gruis benoemde
nog zeil ik
keer op keer
kaats tegen de spiegel
van het laaggelegen meer
waarin de schaduw
van jouw donker en
hooghartig haten de
rimpelingen hoger maken
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 27-04-2015
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
wil melkerActief sinds: 07-02-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Tot jij versteende’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Liefdesgedichten (liefde voor iemand)
Nieuwste gedichten
|
Best beoordeelde gedichten
|
Populairste dichters
|