Vergeten in laatste licht

wil melker

we vingen voor elkaar
wat stralen zon en
lachten om de schaduw
we keken toch niet om

we liepen voor de wind
aan de rand van schijn
vond werkelijkheid een
blaadje gevallen zonder pijn

haar valse glans
zocht onze blikken
een koud herkennen deed
het kind in je weer schrikken

je las het groen
voelde je schuld
het nooit kunnen voldoen
aan wensen en haar ongeduld

het blaadje dwarrelt weer
heeft geen letters meer
kleurt vergeten in laatste licht
je bent haar niets verplicht