mensen schaduwden de stilte

wil melker

de trein verdween
het rode licht uit zicht
de verte in een bocht

het schrijnde kou
mensen schaduwden de stilte
herinneringen op de tocht

je had de dag in woorden
moeten vangen, alleen
mijn lach zocht je maar op

je zag mijn handen
praten met m'n vrienden
hun ogen dronken het verhaal

gezichtloos koos de voorste rij
niet iedereen kon triomferen
aandoenlijk was een eerst proberen

je hoestte door de rook
streelde opgeblazen ego's
en gaf de dichters je applaus

ik moest je laten gaan op het station
het afscheid kon ons niet verwarmen
de kou kwam harder aan op het perron