mijn vingers dooiden ijs

wil melker

je verijsde in je jeugd
de permafrost duurde
een half leven waarin je
niets kon geven of ontvangen
liefdeloos zonder verlangen


warmte kon je niet
bereiken in het grijze
licht van fijne sneeuw
zodat het zicht op enig
toekomst werd gemist


zacht ontlook de lente
in je koude huid
mijn vingers dooiden
ijs dat de seizoenen brak en
smeltend weer gevoel terug gaf


ik speel met wolken
in je ogen laat zon
schijnen in je haar
wakker wind aan in doolhoven
en kus je stormachtig klaar