een lach lichtte op in je groet

wil melker

ik zag je lopen
in het donker verdwijnen
een lach lichtte op in je groet

je wilde geen kus
maar je ogen maakten muziek
van een honger die niet was te stillen

ze zongen akkoorden
die niemand ooit hoorde
van je blikken begon ik te rillen

ik trachtte met flarden geluid
jouw beeld terug te roepen
maar stilte klonk er hard bovenuit

waar je jeugd had geleden
verkenden vingers het heden
ze voelden verdriet van er zijn

je bent niet zo'n prater
de verbazing kwam later
over het ontbreken van pijn

je zult geen verleden meer scheuren
nu pas voel je je thuis in je lijf
bevrijd van wat ooit kon gebeuren