om het verdriet van gisteren

wil melker

ik heb je vingers vastgepakt
je een hand en arm gegeven
mijn ogen zijn bij jouw gebleven
omdat jij de kleuren terug kon
geven die ik allang vergeten was

we liepen samen in de pas
die voor ons uitgestippeld was
de lichte horizon vervaagde
in de zorgen en dagen die voor ons
geen perspectief op toekomst gaven

maar in de romantiek van morgen
huilen tranen van vandaag
het verdriet van gisteren
is nog niet gedaan en zal zijn
tol gaan eisen in het nieuwe jaar

toch zullen wij
er samen voor zorgen dat
weken en maanden zich niet
zullen schamen voor deze verbintenis
omdat het gewoon weer onze lente is