twijgt in soepel samenzijn
je dacht dat
dood hout was gevallen
twijgt in soepel samenzijn
die buigzaamheid is niet bevallen
jij wortelde een nieuwe lente
zomert al seizoenen lang
jouw loten hebben zich vermeerderd
gaan hun volwassen gang
hij wette bijl en snoeide
eindelijk de helft van zijn leven
helaas wat over bleef was ook
aan anderen niet weg te geven
er is geen open plek om
samen zon te gaan genieten
het dode hout zal enkel rot
en muizenissen in de toekomst bieden
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 10-04-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘twijgt in soepel samenzijn’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.