wit verschiet naar roze
ze keken al mijn kleuren grauw
lucht droeg minder vluchten
wind verkoelde snel tot kou
geen zon in spiegeling
donker rimpelden de poelen
ik had er ook geen zin meer in
maar in jouw hand
bloei ik weer op
schoon het vuil van vleugels
je kijkt me aan
fluistert zacht
dat kon niet door de beugels
ik schaam me
wit verschiet naar roze
je laat me in het rode blozen
onschuld is voorbij
vergeef en vlieg met mij
de vlucht van duizend rozen
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 10-04-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘wit verschiet naar roze’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.