mocht rusten op je hand

wil melker

ik fladderde wat traag
koos willekeurig bloemen
ik dacht de hemel vaag
verdwaalde toen en nam
je hulp maar al te graag


ik mocht rusten op je hand
waarvan de zachtheid
me verbaasde,we speelden
met de kleuren van de zon
lieten ons niet haasten

we zagen kleine dingen
lachten naar elkaar
ontdekten hoe we zonder
woorden samen konden zingen
dansten als een paar

ik leerde jou weer kijken
naar wat je dacht te zien
jij gaf het kind in mij
weer zijn verbazing terug
een toekomst heel misschien